Alexandra Cool maakte een reeks portretten van binnen- en buitenlandse auteurs.
Hiervoor maakte ze gebruik van een pinhole camera, een zelfgemaakte doos met een klein gaatje waar lichtgevoelig papier tegenover wordt geplaatst.
De geportretteerde wordt een soort fantoom, een geest die al denkend, schrijvend, lezend niets tastbaars van zijn fysieke verschijning aan de toeschouwer te bieden heeft.
Eigenlijk gaan deze foto's naar de essentie van het schrijversschap, alle woorden en zinnen onstaan in de geest van de auteur, blijven misschien warrig tot ze op papier staan als essay, poëzie, roman. Pas naar het einde toe wordt alles helder en scherp.
Een ander bevreemdende reeks foto's van klei sculpturen, die ze boetseerde na ontmoetingen met Alzheimer patiënten, lijkt de waas rond hun geheugen te vatten.
